Ubików było trzech. Pierwszy, jakiego poznałam, miał na imię Tomek. Był forumowiczem na Książce. Uczynny, sympatyczny, nigdy nie napisał o nikim złego słowa. Był właściwie konformistą - nigdy nie poznałam jego wnętrza nie mówiąc o fizys. Chciałam w jakiś sposób do niego dotrzeć, napisać o nim wiersz albo dwa. Pisał z wdziękiem, z lekką ironią, przyjaźnie i niewychylająco ;) Dzięki Tomkowi zapoznałam się z abstrakcyjną, nieziemsko przyciągająca książka Dicka o ubiku właśnie. W czasie, gdy mój czas był na urlopie (rzadko czatował z domu - pamiętam jak kiedyś zalał kompa kawą pisząc ze mną i jego klnięcie: z powodu, że musi odejść i zająć się kompem, by działał przy jednoczesnym lekkim strachem, bo sprzęt firmowy), zaczęłam trochę pisać z Tomkiem-ubikiem. Potem poznałam Piotra- też ubika i pomyliłam się przy wysyłaniu wierszy ;) Gdy Arek powrócił z urlopu i pisałam mu o perturbacjach z ubikami - właściwie się wkurzył, bo napisałam Tomkowi mocno erotyczny wiersz - choć właściwie wiersz był o Czarku, bo net to net a z Czarkiem miałam rozgrywki realnie i to co tydzień. Piotr - zabawny, piszący lekko i zawsze z bajerem. Nasze długie rozmowy czasami po świt. Nigdy nie traktowałam go jakoś erotycznie ani nawet jako mężczyzny, był kimś w rodzaju powiernika, opowiadałam mu o swoich spostrzeżeniach na temat ludzi z netu, radził jak umiał i zawsze tłumaczył - oczywiście na swój sposób. Napisałam mu kilka wierszy - niektóre są mi bliskie i dziś.
Kiedyś, gdy Tomek-sztylet wysłał mi swoje opowiadanie, ja w przypływie reklamowania go - wysłałam Piotrowi owo opowiadanie oraz swoją recenzję- właściwie prozę poetyzującą. Piotr stanął na wysokości zadania i napisał w podobnym stylu ciąg dalszy recenzji. Byłam pod silnym wrażeniem jego słów.
Fragment opowiadania Tomka:
Moja poezjorecenzja :
Słowa Piotra:
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz