Robertowi (milcząc)

w anielskiej postaci

dwa skrzydła i biel

tak widzę wciąż siebie

i czemu ta myśl

kojenie tych duszy

co w piekle wciąż są

swych pragnień i chuci

czy warto na ból

tak siebie wystawiać

i czuć ich bolesność

niemocy i lęków

już nie wiem bo czy

to daje mi oprócz

doświadczeń ciut przykrych

tak

uczę się siebie na pamięć

lecz przecież

i tak nie rozpoznam

stu uczuć nadziei

bo ja się wciąż zmieniam

i oni  nie stoją

ta zmienność nie sprawi

że poznam wszechwiedzę

i ciągle doznaję

nowego uczucia

choć może ten cynizm

mi z czasem zostanie

ja jako wysepka

obmywana wiecznie

przez czyjeś pragnienia

bym była dla niego

nie będę bo przecież

tych onych jest mnóstwo

i wciąż nowi nęcą

i znów inny ściąga

swą myślą o czułych

i miłych złączeniach