za horyzontem
miraż i ułuda
rozmywa w słońcu
i traci kolory
czy jednak wtedy
gdy zasłona zniknie
zobaczę prawdę
na twoim obliczu
próbuję rozpędzić
te dymne zapory
rozrywam czy dłońmi?
kokon twoich zmyślań
i dalej nie wiem
czy warto się trudzić
przecież są i tacy
którym tego brak
są jaśni jak fale
w promiennej zatoce
całują uśmiechem
więc czy chcę Twój ból?
wyrzucę z pamięci
zapomnę o Tobie
już nie chcę chwil ciemnych
jak wir co w oddali
odpływa - zostawia
na dnie posmak gorzki
i po co zarzekać
się przecież i tak
powrócę do Ciebie
gdy nuda ogarnie
mnie z nimi
głupota ludzka nie zna granic Grzesiu ;)
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz